Сочинения: Іншыя тэмы 1
“Люблю цябе, Белая Русь!” 2
“Пра маці можна расказваць бясконца” (Максім Горкі) 3
“Родная мова, цудоўная мова…” 4
“Слова аб юнай краіне” (развагі і думкі пра паэзію Віктара Казлоўскага) 5
“Слова пра паход Iгаравы” — паэтычны помнiк рускага, беларускага i ўкраiнскага народаў 6
19 стагоддзе як новы этап у развіцці слоўнага мастацтва Беларусі 7
Актуальнее, надзённае, набалелае… 8
Алесь Загорскі i Кастусь Каліноўскі – “Рыцары свабоды i сумлення” 9
Антыподы Мікіты Зносака i яго хаўруснікаў 10
Багата, родная ты мова… 11
Белавежскі зубр 12
Беларусы — гэта мы 13
Беларусь — мая Радзiма 14
Водгук на верш Дануты Бічэль-Загневатай “Будучыня Беларусі — старажытныя кнігі Скарыны” 15
Гуманістычныя матывы старажытнай беларускай літаратуры 16
Да двухсотгоддзя Адама Міцкевіча 17
Дзік 18
Жыві, яго вялікасць Хлеб! 19
Зімой у лесе 20
Зямля бацькоўская — святая 21
Зямля мая — зялёны дом 22
Каго я лiчу сапраўдным сябрам 23
Кніга — крыніца ведаў 24
Колеры восені 25
Лістапад 26
Летам у лесе 27
Летнія канікулы 28
Люблю свой край (1) 29
Люблю свой край (2) 30
Людзі зямлі беларускай 31
Мае пакаленне, якое яно? 32
Маральна-этычная праблематыка ў творах Алеся Асіпенкі 33
Маці 34
Мая Радзіма 35
Мая бабуля 36
Мая мама 37
Мова — крыніца чалавечага жыцця 38
Мы за мір 39
Найбольш яркія вобразы жанчын у беларускай літаратуры 40
Наш гонар, наш боль (пра Хатынь) 41
Наш сябар — лес 42
Наша багацце 43
Наша мова — цудоўная, спеўная 44
Нашы асветнікі — наша гордасць 45
Незвычайны чалавек 46
Няхай раскажа час мінулы 47
Пра мацi можна гаварыць бясконца 48
Прыйшла вясна 49
Прырода i мы 50
Прыход вясны 51
Разумны гномік 52
Раніца ў лесе 53
Роднае слова 54
Рысь 55
Рэцэнзія на прагледжаны спектакль 56
Самае ласкавае слова на зямлi 57
Тэатр у сучасным жыцці 58
Хлеб — наша багацце 59
Хлеб — усяму галава 60
Цана хлеба 61
Чалавек і прырода 62
Шануйце Родную мову 63
Шануйце нашых продкаў 64
Што робіць чалавека чалавекам? 65
Што такое адказнасць? 66
Што такое сапраўднае шчасце? 67
Што такое талент? 68
Што я ведаю пра жыццё 69
Эвалюцыя характару Мiхала Тварыцкага 70
Як я разумею шчасце? 71
Зіма. Адлюстраванне пары года на прыкладзе твораў розных мастакоў 72
Сачыненне-разважанне “Ці патрэбна беларусам родная мова?”
“Якая цудоўная родная мова!” Мова… Наша родная мова… Колькі мілагучнасці, таемнасці ў гэтым слове. Залатыя лісцікі на дрэвах, кожная птушка, кожная кветка і, канешне, чалавек — усе маюць сваю мову. «Самы найвялікшы і бясспрэчны закон жыцця — гэта людская мова, праз якую чалавек стаў вышэй за ўсіх істот пад сонцам», — пісаў знакаміты Янка Купала. Сапраўды, чалавечую мову нельга параўнаць з мовай птушак, жывёл, раслін. Яна з’яўляецца больш прыгожай, мілагучнай, дзякуючы ей людзі размаўляюць, вучацца, дасягаюць сваей мэты, але нашу родную мову трэба аберагаць, трэба не саромецца яе. Памятаеце, як у далёкія часы пакутавалі людзі, якім трэба было адрачыся ад роднай мовы, ад радзімы. Цяпер мы павінны адстойваць свае нацыянальныя інтарэсы.
У сваім вершы Ніл Гілевіч добра паказаў, як квітнее мова і як яна знікае. У творы аўтар параўноўвае залатую дуброву з нашай мовай. Канешне, можна сказаць, што мова наша залатая, бо яна багата прыгожымі словамі, выразамі, у кожнае слова чалавек укладваў душу, але нельга параўнаць мову з дубровай. Прыйдзе халодная пара — і дрэвыскінуць трапяткія лісточкі, ахутаюцца сном, а наша родная мова павінна жыць, узбагачацца, не загінуць. Мы ж будзем дапамагаць ей. Дуброве нельга дапамагчы, але мове можна. Трэба толькі шанаваць, аберагаць, змагацца за яе. «Наша мова — гэта народны скарб. Яго нельга не шанаваць, як нельга не шанаваць родны народ», — з хваляваннем гаварыў Іван Мележ.
Як усё ж такі трэба аберагаць родную мову? Якая яна, наша мова? Чаму мы яе шануем? Адказы на гэтыя пытанні кожны знойдзе ў сваім сэрцы, у душы. На гэтыя пытанні людзі імкнуліся адказаць на працягу; шматлікіх стагоддзяў, у розныя часы. Жыццё людзей, якія вымушаны былі пакінуць радзіму, было цяжкім, невыносным. Яны не маглі размаўляць на роднай мове, не маглі прытуліцца да роднай зямлі, а гэта самая страшэнная кара. Але вернемся да нашых спрадвечных пытанняў. Адзін вельмі знакаміты чалавек гаварыў: «Мова ласкавая і мілагучная, як песня». Таму мы павінны «спяваць», гаварыць на сваей мове, вучыць іншых размаўляць на ей. «Чалавек — гэта цэлы свет», — сказаў Кузьма Чорны. Значыць, чалавек можа ўсё: можа ўзбагаціць нашу мову, можа аберагаць яе, змагацца за яе, каб не страціць зусім. «Хто забыў сваіх продкаў — сябе згубіў, а хто забыў сваю мову — усё згубіў».
Мова — гэта тое, без чаго не можа жыць ніводны чалавек. У мяне ёсць сябар, які вельмі любіць, шануе сваю мову, выступав ў яе абарону. Ён сказаў: «Люблю сваю мову за тое, што яна прыгожая і мілагучная, што яна дае людзям тое, без чаго нельга жыць. Люблю сваю мову за тое, што яна самая найлепшая за ўсе мовы ў свеце. За яе я пайду змагацца, пайду абараняць маю мову. Мова і я — гэта адзінае цэлае». Так павінен думаць кожны з нас аб сваей роднай мове. Любоў да яе павінна праяўляцца ў кожным нашым слове, у кожным гуку.
Мы павінны абараняць нашу мову, бо яна самая прыгожая і самая цікавая. Мова — гэта наша спадчына: Ад прадзедаў спакон вякоў
Мне засталася спадчына;
Паміж сваіх і чужакоў
Яна мне ласкай матчынай.
Аб ей мне баюць казкі-сны
Вясеннія праталіны,
I лесу шэлест верасны,
I ў полі дуб апалены…
Янка Купала
Сочинения: Іншыя тэмы
1
“Люблю цябе, Белая Русь!”
2
“Пра маці можна расказваць бясконца” (Максім Горкі)
3
“Родная мова, цудоўная мова…”
4
“Слова аб юнай краіне” (развагі і думкі пра паэзію Віктара Казлоўскага)
5
“Слова пра паход Iгаравы” — паэтычны помнiк рускага, беларускага i ўкраiнскага народаў
6
19 стагоддзе як новы этап у развіцці слоўнага мастацтва Беларусі
7
Актуальнее, надзённае, набалелае…
8
Алесь Загорскі i Кастусь Каліноўскі – “Рыцары свабоды i сумлення”
9
Антыподы Мікіты Зносака i яго хаўруснікаў
10
Багата, родная ты мова…
11
Белавежскі зубр
12
Беларусы — гэта мы
13
Беларусь — мая Радзiма
14
Водгук на верш Дануты Бічэль-Загневатай “Будучыня Беларусі — старажытныя кнігі Скарыны”
15
Гуманістычныя матывы старажытнай беларускай літаратуры
16
Да двухсотгоддзя Адама Міцкевіча
17
Дзік
18
Жыві, яго вялікасць Хлеб!
19
Зімой у лесе
20
Зямля бацькоўская — святая
21
Зямля мая — зялёны дом
22
Каго я лiчу сапраўдным сябрам
23
Кніга — крыніца ведаў
24
Колеры восені
25
Лістапад
26
Летам у лесе
27
Летнія канікулы
28
Люблю свой край (1)
29
Люблю свой край (2)
30
Людзі зямлі беларускай
31
Мае пакаленне, якое яно?
32
Маральна-этычная праблематыка ў творах Алеся Асіпенкі
33
Маці
34
Мая Радзіма
35
Мая бабуля
36
Мая мама
37
Мова — крыніца чалавечага жыцця
38
Мы за мір
39
Найбольш яркія вобразы жанчын у беларускай літаратуры
40
Наш гонар, наш боль (пра Хатынь)
41
Наш сябар — лес
42
Наша багацце
43
Наша мова — цудоўная, спеўная
44
Нашы асветнікі — наша гордасць
45
Незвычайны чалавек
46
Няхай раскажа час мінулы
47
Пра мацi можна гаварыць бясконца
48
Прыйшла вясна
49
Прырода i мы
50
Прыход вясны
51
Разумны гномік
52
Раніца ў лесе
53
Роднае слова
54
Рысь
55
Рэцэнзія на прагледжаны спектакль
56
Самае ласкавае слова на зямлi
57
Тэатр у сучасным жыцці
58
Хлеб — наша багацце
59
Хлеб — усяму галава
60
Цана хлеба
61
Чалавек і прырода
62
Шануйце Родную мову
63
Шануйце нашых продкаў
64
Што робіць чалавека чалавекам?
65
Што такое адказнасць?
66
Што такое сапраўднае шчасце?
67
Што такое талент?
68
Што я ведаю пра жыццё
69
Эвалюцыя характару Мiхала Тварыцкага
70
Як я разумею шчасце?
71
Зіма. Адлюстраванне пары года на прыкладзе твораў розных мастакоў
72
Сачыненне-разважанне “Ці патрэбна беларусам родная мова?”
“Якая цудоўная родная мова!”
Мова… Наша родная мова… Колькі мілагучнасці, таемнасці ў гэтым слове. Залатыя лісцікі на дрэвах, кожная птушка, кожная кветка і, канешне, чалавек — усе маюць сваю мову. «Самы найвялікшы і бясспрэчны закон жыцця — гэта людская мова, праз якую чалавек стаў вышэй за ўсіх істот пад сонцам», — пісаў знакаміты Янка Купала. Сапраўды, чалавечую мову нельга параўнаць з мовай птушак, жывёл, раслін. Яна з’яўляецца больш прыгожай, мілагучнай, дзякуючы ей людзі размаўляюць, вучацца, дасягаюць сваей мэты, але нашу родную мову трэба аберагаць, трэба не саромецца яе. Памятаеце, як у далёкія часы пакутавалі людзі, якім трэба было адрачыся ад роднай мовы, ад радзімы. Цяпер мы павінны адстойваць свае нацыянальныя інтарэсы.
У сваім вершы Ніл Гілевіч добра паказаў, як квітнее мова і як яна знікае. У творы аўтар параўноўвае залатую дуброву з нашай мовай. Канешне, можна сказаць, што мова наша залатая, бо яна багата прыгожымі словамі, выразамі, у кожнае слова чалавек укладваў душу, але нельга параўнаць мову з дубровай. Прыйдзе халодная пара — і дрэвыскінуць трапяткія лісточкі, ахутаюцца сном, а наша родная мова павінна жыць, узбагачацца, не загінуць. Мы ж будзем дапамагаць ей. Дуброве нельга дапамагчы, але мове можна. Трэба толькі шанаваць, аберагаць, змагацца за яе. «Наша мова — гэта народны скарб. Яго нельга не шанаваць, як нельга не шанаваць родны народ», — з хваляваннем гаварыў Іван Мележ.
Як усё ж такі трэба аберагаць родную мову? Якая яна, наша мова? Чаму мы яе шануем? Адказы на гэтыя пытанні кожны знойдзе ў сваім сэрцы, у душы. На гэтыя пытанні людзі імкнуліся адказаць на працягу; шматлікіх стагоддзяў, у розныя часы. Жыццё людзей, якія вымушаны былі пакінуць радзіму, было цяжкім, невыносным. Яны не маглі размаўляць на роднай мове, не маглі прытуліцца да роднай зямлі, а гэта самая страшэнная кара. Але вернемся да нашых спрадвечных пытанняў. Адзін вельмі знакаміты чалавек гаварыў: «Мова ласкавая і мілагучная, як песня». Таму мы павінны «спяваць», гаварыць на сваей мове, вучыць іншых размаўляць на ей. «Чалавек — гэта цэлы свет», — сказаў Кузьма Чорны. Значыць, чалавек можа ўсё: можа ўзбагаціць нашу мову, можа аберагаць яе, змагацца за яе, каб не страціць зусім. «Хто забыў сваіх продкаў — сябе згубіў, а хто забыў сваю мову — усё згубіў».
Мова — гэта тое, без чаго не можа жыць ніводны чалавек. У мяне ёсць сябар, які вельмі любіць, шануе сваю мову, выступав ў яе абарону. Ён сказаў: «Люблю сваю мову за тое, што яна прыгожая і мілагучная, што яна дае людзям тое, без чаго нельга жыць. Люблю сваю мову за тое, што яна самая найлепшая за ўсе мовы ў свеце. За яе я пайду змагацца, пайду абараняць маю мову. Мова і я — гэта адзінае цэлае». Так павінен думаць кожны з нас аб сваей роднай мове. Любоў да яе павінна праяўляцца ў кожным нашым слове, у кожным гуку.
Мы павінны абараняць нашу мову, бо яна самая прыгожая і самая цікавая. Мова — гэта наша спадчына:
Ад прадзедаў спакон вякоў
Мне засталася спадчына;
Паміж сваіх і чужакоў
Яна мне ласкай матчынай.
Аб ей мне баюць казкі-сны
Вясеннія праталіны,
I лесу шэлест верасны,
I ў полі дуб апалены…
Янка Купала